Jak wybierać?

Z mięsem drobiowym nawet dietetycy mają problem.
Z jednej strony powinni je polecać wszystkim walczącym z nadwagą, bo jest ono lekkostrawne i mało kaloryczne, zawiera też potrzebny nam zestaw witamin i dobrze przyswajalne białko. Jest wprost idealne dla osób dbających o zdrowie i szczupłą sylwetkę. Ale z drugiej strony, jak z czystym sumieniem polecać coś, skoro media ciągle donoszą, że w polskich kurnikach tuczy się ptaki podając im szkodliwe dla człowieka produkty? Dlatego często słyszymy, że najlepiej kupować kurczaki z wolnego chowu, karmione paszami wolnymi od GMO, a już na pewno najlepiej te chodzące po wiejskich podwórkach, bo są najzdrowsze.

Kurczak wolny czy fermowy?

Może faktycznie lepiej zjeść swojskiego kurczaka kupionego na bazarze? Taki ptak, myślimy, biega swobodnie po wiejskim podwórku, tu zje robaczka, tu wygrzebie ziarenko, nikt mu żadnych „świństw” nie podaje. Tymczasem nie wszystko, co wolno biega, jest dla człowieka zdrowe. Kura to wszystkożerca, zje wszystko, co napotka na drodze. Robaczka owszem, ziarno jak najbardziej, ale z równym zapałem rzuci się na kawałek szkła, rtęć czy ołów. Kupując kurczaka czy kurę na bazarze nie mamy pojęcia ani skąd pochodzi, ani czy chorowała, ani  czy była leczona, nie wiemy nawet, czym była karmiona. Do tego na targu kurczaki leżą bez opakowania, w otwartych pojemnikach np. na lodzie, czyli cały czas wchłaniają niewiadomego pochodzenia wodę z tego rozpuszczającego się lodu. Są podatne na kurz z tego targu, kontakt z ludźmi itd.

Kurczak sprzedawany przez renomowaną firmę ma w swoim opisie pochodzenie – wiadomo z jakiego stada pochodził, z jakiej wylęgarni, znamy nawet jego tatę i mamę. Wiemy również, że na każdym szczeblu rozwoju był badany oraz czym był karmiony, a od 2004 roku, czyli od kiedy jesteśmy w Unii, cały łańcuch produkcji takiego kurczaka jest dokładnie kontrolowany.

Nawet tzw. wolny rynek, czyli gospodarstwo, które kupuje od przypadkowej wylęgarni pisklęta i sprzedaje utuczone kurczaki też przypadkowej ubojni, za każdym razem innej, które nie kupuje pasz od renomowanej paszarni, tylko samo je robi, też podlega kontroli. By takie gospodarstwo mogło zawieźć kurczęta do uboju, musi mieć świadectwo zdrowotności kurcząt wystawione przez lekarza weterynarii na trzy tygodnie przed ubojem. Musi mieć dokument z akredytowanego laboratorium weterynaryjnego, że kurczę jest wolne od określonych bakterii. Dodatkowo po uboju urzędowy lekarz sprawdza czystość sanitarną mięsa, głównie pod kątem salmonelli.

Jest to bardzo restrykcyjnie przestrzegany proces. Przyłapanie polskich producentów na złamaniu rygorów unijnych mogłoby się skończyć zakazem eksportu do Unii naszego mięsa. To byłaby katastrofa ekonomiczna dla rynku, bo Polska jest dziś potęgą w produkcji mięsa drobiowego, rzucamy go na globalny rynek znacznie więcej niż Polacy są w stanie zjeść i zakaz eksportu oznaczałby bankructwo dla wielu przedsiębiorców. Zwolennicy spiskowych teorii właśnie w tej naszej mocnej pozycji na rynku drobiarskim i zagrożeniu, jakim jesteśmy dla zachodnich producentów, doszukują się ”złej prasy”, jaką ma mięso drobiowe. Nastąpiliśmy na odcisk unijnym producentom drobiu. Drobiarze z innych krajów, dla których staliśmy się niespodziewaną i groźną konkurencją, bardzo uważnie nam się przyglądają i tylko czekają na nasze potknięcie, by ten eksport zablokować. Ciągle pytają, czy dobrze schładzamy nasze mięso, jak transportujemy, czy opakowania są właściwe, a przede wszystkim sprawdzają ewentualną obecność antybiotyków w mięsie.

My musimy przestrzegać wszelkich norm, unijnych, polskich i światowych. Dlatego można nawet powiedzieć, że kurczaki z polskich kurników są najbardziej bezpieczne, bo cały czas pod lupą konkurencji.